Acelem var


     O gün bir mesaj aldım, "Yolda seni gördüm ama çok acelen vardı, bir yere yetişiyorsun heralde, gelmek istemedim." diye.
Nereye gidiyordum?
Hiç acelem yoktu.
Hiç acelem yokken bile acelem vardı.
İşimi yaparken en çok ne duyuyorum biliyor musunuz?
Yavaş!
Yavaş yap acele etme
Üçüncü seansın sonunda, terapistim bana baktı, gözlerimin içine.
Benim anlatırken yaptığım gibi kartonpiyere, uzaktan geçen gemiye, duvardaki resme değil.
Gözlerimin içine bakarak sordu.
Durursan ne olur?
Hiç acelem yokken bile acelem vardı.
İşimi yaparken en çok ne duyuyorum biliyor musunuz?
Yavaş!
Yavaş yap acele etme
Üçüncü seansın sonunda, terapistim bana baktı, gözlerimin içine.
Benim anlatırken yaptığım gibi kartonpiyere, uzaktan geçen gemiye, duvardaki resme değil.
Gözlerimin içine bakarak sordu.
Durursan ne olur?
Duramam dedim.

Peki. Durursan ne olur?
Kalbime oturdu soru.
Koşarak çıkmak istedim oradan.
Durmak istemedim.
Sen söyle demek istedim, bak anlatıp duruyorum saatlerdir.
Sen söyle.
Bir şey olmaz de, gündüz vakti o kanepeye oturabilirsin, ayaklarını uzatabilirsin, bir şey okumak zorunda bile değilsin, tavana bakabilirsin, uykun gelirse rüyaya dalabilirsin.
Her zaman koşmak zorunda değilsin.
Yürüyebilirsin.
Dinlenebilirsin.
Durabilirsin de.
Demedim.
Bilmiyorum dedim. Durursam ne olur bilmiyorum. Ödüm kopuyor.
Gülümsedi. Çok güzel gülümsüyor. Ağır çekimde gibi. Acele etmeden.
Ben öyle değilim.
Benim hep acelem var.
Ama soruya ısınmaya başladım en azından.
Durursam ne olur?
Hiç fena değilmiş.
Şimdiye kadar nasıl aklıma gelmedi?
Ah tamam, böyle iyi şeyler ancak durup dinlediğinde doğar içine.
〰️
Durursam ne olur?
Durursam ne olur?
Durursam ne olur?
Kim bilir, belki de iyi bir şeyler 🌱
.
.
.

Yorumlar

Popüler Yayınlar